podczas gdy przez uproszczenie przydaję rzeczom stylu, powinienem wzbudzić myśl o spokoju lub w ogóle o śnie. Krótko mówiąc, widok obrazu powinien uspokoić głowę lub, dokładniej, fantazję

Czytam książkę bez końca. Nie mam pojęcia, ile dni już ją czytam a mam wrażenie, że nadal tkwię w tym samym punkcie. Najgorsze jest to, że coraz mniej z niej rozumiem. No, i na jutro muszę mieć przeczytaną przynajmniej pierwszą część. Tak, więc, czytam. Na zmianę czytam, oglądam wielkich malarzy szydełkując (tzn przypominając sobie jak to się robiło)

Dzisiejszego wieczoru opowieść o Vincencie van Goghu. Zapraszam.

Mój nastrój najlepiej oddaje ten obraz. Prawdopodobnie dlatego wybrałam na dzisiejszy wieczór właśnie van Gogha. Zawsze, kiedy ogarnia mnie poczucie braku nadziei, niesprawiedliwości, smutku, sięgam do jego twórczości. Być może nie pociesza, nie klepie po ramieniu jak stary przyjaciel. Jednak pokazuje, że temu, co nadaje sens naszemu życiu można się poświęcić całkowicie, mimo wszystko. Mimo, że się czasem słyszy, nawet od najbliższych, że to co robimy nie ma sensu, nie przynosi dochodu i jeszcze coś tam coś tam...
Życie van Gogha było usłane cierpieniem, biedą, niezrozumieniem. Jednego nikt mu nie mógł zabrać. Tego, że on CZUŁ całym sercem, że malarstwo jest tym czego NAPRAWDĘ chce.